De laatste tijd heb ik veel opgetrokken met mensen die geen kinderen hebben. Mensen die een carrière maken en daarbij niet in de weg gezeten worden door kinderen. Wat klinkt dat onaardig, maar iedereen die mij kent weet dat ik dol op mijn kinderen ben en ze zeker niet als wegblokkeerders ervaar, maar deze kant van het ouderschap moet ook gezegd kunnen worden.
Ik heb mij gerealiseerd dat ik met kinderen nooit meer de overtreffende trap bereik. Vroeger wel: werken tot je erbij neerviel. En dan met trots, tot je erbij neerviel, kijken naar wat je had bereikt. Gewoon snoeihard werken, er helemaal voor gaan, alles en iedereen die je daarbij in de weg stond flink aan de kant toeteren. Mijn ouders hebben wat met mij te stellen gehad. Niet in mijn puberteit, maar daarna. Toen ik aan het werk ging. Ik had namelijk nergens tijd voor.
Nu weet ik dat ik die overtreffende trap niet meer kan halen. En een steek van jaloezie gaat soms door me heen. Ik wil het liever niet toegeven, maar het is wel zo, als ik mensen zie die de overtreffende trap wel bereiken.
In de gradatie: lekker bezig zijn – lekker werken – goed bezig zijn – hard werken, heb je de overtreffende trap en dat is ongelofelijk snoeihard werken en enorme resultaten bereiken. Tot je bijna omvalt en dan plof je in je bed. Sandrajaloers@u. Ik werk namelijk hard, maar met de kinderen moeten wij eerst zorgen dat zij happy zijn en in bed ploffen voordat we weer verder kunnen werken. Daarna pas plof je moe maar voldaan in je bed.
Die overtreffende trap van hard werken, dat komt later wel weer, stel ik mijzelf gerust. Als de kinderen het zonder ons kunnen stellen. Als de rest van nu hardwerkend Nederland al bijna prepensioen overweegt of de centjes op de bank aan het tellen is om nooit meer te hoeven werken, ga ik me daar toch een partij WERKEN.
Zo bedenk ik mij op een zonnige middag terwijl ik op mijn terrasje zit, spelende kinderen, krantje erbij, lekker in het zonnetje. Jaloers@sandra?
Work hard. Live balanced. Sandra Kruijt
beste sandra,
ik reageer niet zo vaak omdat jij zo leuk de spiegel bent van veel van onze levens, dat je de dag begint, of besluit, met een glimlach van ‘hm… ik ben toch niet de enige’, of ‘wat leuk dat jij dit opschrijft want ik kan het alleen maar bedenken’….
kortom: een reactie schrijf je meestal als je iets geheel anders ervaart of als je het er niet mee eens bent. Ik wil nu een nuance aanbrengen aan je terrasje:
Dat ‘snoeihard werken’, dat doen we allemaal in een bepaalde fase van het leven, en ik ga me, als mijn lichaam het niet begeeft, ook helemaal niks aantrekken van dat vakbondsgekrakeel van 63 met de VUT (“da’s ons recht!”) Maar het harde werken (ik woonde IN mijn kantoor totdat Nuan geboren werd), dat is naar mijn idee alleen maar nog harder geworden, omdat het een serieuze zaak is! Mijn 70 urige week is een 90 urige week geworden….Vroeger (in het pre-kindertijd) was werk meer een lolletje, ’s kijken hoe ver je komt’, zo lijkt het. Nu kan, en mag, je niet verzaken, en alles wat je doet om je zelf en gezin in stand te houden, alles moet in dezelfde 24 uur gebeuren. Dus werken, boodschappen doen, onderhoud aan je huis, de tandarts, de kapotte CV, en niet te vergeten stofzuigen en de was opvouwen (ik begrijp maar niet dat er mensen bestaan die tijd hebben om te STRIJKEN! Dit is duidelijk een ‘balans’ kwestie) Overigens: ik doe het natuurlijk niet alleen, maar het wordt taalkundig altijd zo lastig om in de ‘wij-vorm’ te spreken, zo koninklijk.
Kortom, dat terrasje, kijkend naar mijn puberende kinderen, met mijn krantje, dat al jaren alleen gekoppensneld in de papierbak beland, dat zie ik wel zitten. Want voor mijn gevoel werk ik NU op m’n snoeisthard.
groetjes, tot volgende keer.
ha Ing,
dank je wel voor je waardevolle reactie.
Tjonge. Respect voor je!
groet, Sandra