Iedereen heeft voorbeelden in zijn leven. Ik heb er ook een.

Mijn oma was allebei, opmerkelijk en een voorbeeld. Het was een gewone vrouw, die zich niet van de wijs liet brengen. Ze bracht haar vier zoons groot en zong daarbij. Ze was gaan werken bij een groot gezin toen ze 9 was. Daar deed ze als klein meisje de gezinswas van een gezin met 10+ kinderen. Dan sloeg ze eerst een gat in het ijs van het slootje waar ze die was in moest doen. In de winter natuurlijk. In de zomer was er -goes without saying- geen ijs om kapot te slaan. Dan zijn er alleen maar ijsbolletjes om aan te likken.

Ze vertelde me eens dat ze op een gegeven moment in haar leven zo moe was geweest van al het harde werken, dat ze, toen een doodskist voorbij haar raam werd gereden en zij net als de andere mensen uit het raam naar de stoet keek, zij had gedacht: ‘ lag ik daar maar in, in die doodskist. Dan zou het lekker rustig zijn’.

Het ging haar niet om het goede of foute aan een wellicht morbide gedachte, toen ze het vertelde. Ze bedoelde alleen maar aan te geven hoe moe ze op een bepaald moment in haar leven was geweest.

Op momenten, toen de kinderen nog heel jong waren en dat ik me zo moe voelde, speelde mijn oma en dat zinnetje van haar door mijn hoofd en voelde ik me gesterkt. Generaties hard werkende mensen, vermoeide generaties die later in hun leven lopen te fluiten en te genieten van de zee en zon op het bankje op Scheveningen zijn je voorgegaan.

Work hard. Live balanced. Sandra Kruijt